پیشنهادهای این دوره من مشخصا راجع به سیاست خارجی و دیپلماسی است. اگر کاندیدای ریاست جمهوری بودم این موارد را به عنوان تعهد اعلام می کردم.

1) طرح دعوت (نمک گیر کردن): با دعوت از نخبگان سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و علمی جهان به همراه خانواده آن ها برای بازدید از ایران و ایجاد خاطره ای خوش در ذهن آنان مسیر سرمایه گذاری خارجی و تعاملات علمی، سیاسی و اقتصادی ایران با جهان را فراهم می کردم. (یک حساب و کتاب ساده نشان می دهد که منافع آن بسیار بسیار بیشتر از هزینه های آن است).

2) طرح خوراک رسانه ای، الزام تعامل هدفمند، مستمر و فعالانه سفیران کشور با رسانه های خارجی، چرا که مطبوعات و رسانه هاي جهانی هر دو از فقر اطلاعات و تحليل در مورد ايران رنج مي برند. ارائه اطلاعات و تحليل به هر دو گروه بسيار حائز اهميت است، تجربه ثابت کرده است که رسانه ها گرسنه اطلاعات دست اول هستند.

3) طرح پنجره، استفاده از 4 تا 5 میلیون ایرانی خارج از کشور به عنوان پل های ایران با جهان خارج. بسیاری از ایرانیان حاضرند برای ایران از جان و دل کار کنند به دو شرط: یکی اینکه به آنان اعتماد کنیم و دیگر اینکه مسایل سیاسی و سفر آنان را به ایران حل کنیم. تجربیات سه کشور دنیا به من نشان داد که افرادی که در خارج از کشور به سر می برند بهترین لابی، بهترین پنجره و بهترین سرنخ برای تعاملات اقتصادی و سیاسی است. (رجوع شود به تجربیات موفق لابی اسرائیلی ها، لابی ارمنستان و چینی های مقیم خارج چین).

4) طرح حرمت: تعهد می کردم که به هیچ کشوری توهین نکنم و به هیچ رسانه بین المللی پاسخ های سربالا، غیر مودبانه، غیر دیپلماتیک ندهم. هر جایی که از دایره احترام خارج شدم مجلس بتواند بنده را استیضاح کند.

5) طرح دیپلمات تجاری، در تمام سفارت خانه ها و … در کنار ﺩﻳﭙﻠﻤﺎﺕ های ﺳﻴﺎﺳﻲ، دیپلمات های اقتصادی و تجاری حرفه ای و تربیت شده باید حضور داشته باشند و فعالیت جدی داشته باشند.